Ubi + verandering + 10 miles

Vorige keer ben ik geeindigd met het nieuwtje dat ik Ubi ging halen en dat mijn pols waarschijnlijk niet zo goed was door een val met de handbike. Als bij wonder zijn die dingen goed verlopen. Ubi kwam bij mij, en het was direct liefde op het eerste zicht.

Het stoorde mij wel dat ik haar niet even van de grond kon nemen om met haar te spelen. Ik wou daarvoor een lagere rolstoel. Na heel lang nadenken heb ik me een hoover board gekocht waarop Joris een rolstoel monteerde. Zo kan ik buiten over het gras rijden en met Ubi spelen. Het ombouwen kost meer tijd dan verwacht (door het apparaat te moeten terugsturen voor reparatie), straks is de hond al groot 😉

Het opleren is makkelijker dan bij de vorige hond, ze heeft immers een mooi voorbeeld. Qua puppy streken is ze rustiger dan Aiki.

Donderdagavond was ik alleen thuis en zag ik dat Ubi begon te kwijlen. Ze gaf enkele keren over en zakte meermaals door haar poten. Toen ze even later bijna levensloos buiten lag, heb ik mijn broer, moeder en de dierenarts verwittigd. Ze hebben haar direct een nachtje onder observatie genomen. Op die moment dachten we dat ze misschien een zip blokje had opgegeten. De dag erna kwam ze terug en leek alles ok.

Tot maandagmorgen… Ze kwijlde terug en gaf meermaals over. Haar ogen draaiden weg. We brachten haar terug naar de dierenarts. De zip blokjes lagen ver weg, dus dat kon de reden niet zijn. Dinsdagmorgen was ze terug springlevend en gingen we kijken wat eventueel de reden kon zijn. Koen kwam op het idee om te kijken of de planten in de tuin giftig zijn. Op een platform in de tuin stond een lelie in een pot. Ubi kon vroeger niet op het platform, maar omdat ze gegroeid is, kan ze er nu wel op. Ze kauwde op de verdroogde stengels. Volgens internet is dit giftig. De plant is nu weg. Hopelijk is hiermee het euvel opgelost. Ik houd jullie op de hoogte.

10 miles

Twee jaar geleden had ik beloofd aan Els, een vriendin met reuma, dat ik samen met haar de 10 miles ging doen. Ik kocht toen dan ook een ticket. Door de coronacrisis kon die belofte niet doorgaan. De organisatie verlegde mijn inschrijving naar 10 oktober. Lichamelijke klachten deden haar passen. Ik was dus alleen maar had wel zin om mee te doen. Eerst contacteerde ik Serge, een bevriende loper die altijd mensen duwt in de rolstoel. Hij had beloofd om iemand anders te duwen, maar dat was nog niet zeker. Er was dus nog een kans. Toen een lotgenoot uit Nederland, Glenn, ook liet weten dat hij mee zou doen, werd mijn goesting groter. Ik vroeg via Facebook wie mij wou voeren naar daar en enkele uren later liet Reint (ik ken hem al van een vorig avontuur van Serge) weten dat hij graag meeging.

Tijdens de short run duwde Serge mij en eigenlijk is dat heel goed meegevallen, beter dan verwacht. De sfeer onderweg en de aanmoedigingen (voor Serge dan) waren de max. Ik had ook een toeter om mensen te verwittigen dat we eraan kwamen.

Tijdens de 10 miles had ik mijn aankoppel handbike en ging Reint in de rolstoel van Serge.

Ik reed onder de naam van iemand anders omdat het te kort keren werd om mijn inschrijvingsbewijs op te halen. Onderweg heb ik dus dikwijls gehoord: “komaan Samuel, goed bezig”. Ook hoorde ik wel dikwijls ‘Franky’, wat wil zeggen dat er toch wel heel veel toeschouwers langs de weg stonden. Ik had mezelf voorgenomen om toch een beetje af te zien en mijn batterij niet te gebruiken. Beetje afzien was toch wel een serieuze onderschatting bij het uitkomen van de tunnels. In Antwerpen centrum waren de tramsporen en borduren zeer gevaarlijk en net voor de konijnenpijp werd ik dan ook ingehaald door Serge en Reint. Gelukkig heb ik toch een beetje competitiedrang en vond ik daardoor mijn tweede adem. Om een lang verhaal kort te maken: ik was enkele minuten sneller! Een uur twintig minuten.

verandering

Nu ga ik veel mensen even doen schrikken door te schrijven dat Nele en ik sinds twee weken geen koppel meer zijn. We hebben een jaar en twee maanden prachtige tijden gekend, maar zo snel als het begon, is het nu gedaan. Voorlopig woont Nele hier nog, tot zij iets nieuws gevonden heeft.

Op het einde van vorige winter voelde ik me te afhankelijk worden (lichamelijk). Het heeft me véél moeite en opofferingen gekost, maar ik heb de ziekte toch een beetje kunnen indijken. Gezien de huidige omstandigheden was dit de beste keuze ooit.

Net als drie jaar geleden heb ik een stevige verkoudheid… Toen duurde het twee maanden, hopelijk ben ik er nu sneller vanaf (het is al drie weken bezig dus ik kom al goed in de buurt 😢 ).