Ride Ataxia Eindhoven + schenking + terugrit

Via Marieke werden we uitgenodigd voor de Ride Ataxia in Eindhoven (5 jaar na de Ride in Chicago).

We zouden gaan en er een fietsreis aanbreien, maar daarover later meer. Het was ook de uitgelezen moment om het verzamelde geld aan de juiste personen over te brengen (door Corona is dit nu pas de eerste bijeenkomst).

Mijn moeder en mijn nicht zouden meegaan. We schreven ons in voor 17km en vertrokken bij ons thuis met de taxi op zaterdagmorgen. Aangezien onze fietsen mee moesten, reed Jasper ook. Nick, een lotgenoot uit België, contacteerde mij ook. Hij zou mee fietsen.

Daar aangekomen bleek er van Nick nog geen spoor. Na een half uur wachten, zijn we dan toch maar vertrokken. Het was bewolkt, zoals de rest van de zomer, zeker? 🙂 Tijdens de tocht was Marieke bij ons. Jacob, een lotgenoot uit Oostenrijk, fietste mee met een elektrische tweewieler, wat wel straf is aangezien hij al tien jaar Ataxie heeft. Hij en Georg (een Duitster) zijn ervan overtuigd dat ze hun ziekte kunnen verslaan. Ze sporten veel, eten gezond, doen yoga en medidatie, …

De tocht stak qua organisatie perfect in elkaar. Na de 17km waren de ouders van Nick ter plaatse en bleek hij alsnog alleen vertrokken te zijn. Er was een barbecue voorzien terwijl we konden praten met de andere aanwezigen. Nick was nog altijd niet toegekomen en ik begon me zorgen te maken tezamen met zijn moeder.

Na het eten begon het officiële gedeelte waarbij iedereen bedankt werd en ik mijn cheque kon overmaken. Normaal gezien heb ik altijd heel veel zenuwen om voor een groot publiek te praten (zeker in de micro), maar deze keer was ik zo op mijn gemak dat het vlot lukte. Marieke had gezorgd voor een grote geplastificeerde cheque die ik ondertussen kon omdraaien en waarop het bedrag 7000 euro stond.

Net als iedereen uitgepraat was, begon het te regenen en kwam Nick eindelijk aan. Hij had de laatste wegwijzer gemist en was daardoor aan een tweede ronde begonnen. Eind goed, al goed.

Na de verplichte groepsfoto konden we om half vier vertrekken voor het eerste deel van onze terugrit. De eerste 8km zaten we in centrum Eindhoven en het ging echt niet goed vooruit. Na Eindhoven begon de regen en als bij wonder passeerden de kilometers vlotjes. Tegen de avond hadden we nog 40km gefietst en waren we doodop. Op zo’n moment ben je blij dat je op weg bent met het juiste gezelschap. We kennen elkaar door en door en onze humor zit op één lijn.

We hadden op voorhand een trekkershut geboekt op een camping met een rolstoelvriendelijk toilet. Na een restaurantbezoek waren de batterijen terug opgeladen.

De nacht was niet echt om over naar huis te schrijven. Thuis heb ik een soort home trainer en daarmee fiets ik voor het slapengaan. Deze had ik nu niet en daardoor hebben mijn benen een hele nacht gespannen gestaan en kon ik bijna niet slapen. Het huisje was klein en we sliepen op stapelbedden, dus de anderen hadden ook niet echt een goede nacht.

Goed weer de tweede dag! De kilometers gingen vlot en na een uur kwamen we terug op Belgisch grondgebied. We hadden al enkele omleidingen gehad maar blijkbaar zijn ze in ons land niet goed in het plaatsen van bordjes. Daardoor kwam er een omweg van 15km bij. In de namiddag reden we vooral naast een kanaal waardoor we tijd konden inhalen en net voor 19u kwamen we toe bij camping de 7 geitjes. We hadden daar een huisje gehuurd met privé sanitair. ’s Avonds hadden de meisjes met mijn voeten gespeeld waardoor de beenspanning weg was en ik een goede nacht zou tegemoet gaan. Om 01u wou ik mij draaien in bed maar schoof ik eruit met mijn benen. Ik riep “ik val, ik val” maar tegen dat er iemand was, lag ik al op de grond. Het duurde even maar ze kregen me met drie terug in bed.

De derde dag was het terug stralend weer… De vermoeidheid begon wel te wegen bij mij. Heel mijn lijf was stijf. Toen ik na een moeilijk zandweggetje aan een straat kwam, schatte ik een borduur fout in, waardoor ik op twee wielen kwam. In een normale situatie kan ik dit opvangen door mijn gewicht te verplaatsen… maar dit was geen normale situatie: ik was moe en we moesten onze bagage meenemen. Dit extra gewicht maakte het niet echt mogelijk om mijn fout te herstellen. Ik viel en zette mijn hand. Alles leek ok en toen ze mij rechttrokken, konden we verdergaan. Tijdens de pauze erna bleek er toch iets mis te zijn met mijn pols. De laatste 20km kon ik niet veel meer met mijn linkerhand, gelukkig rem ik rechts. Om 19u zat onze trip erop.

’s Avonds, na een deugddoend badje, kon ik mijn hand niet meer opheffen. Ik maakte me klaar voor de nacht in de veronderstelling dat mijn PAB Koen ’s morgens met mij naar de spoed zou moeten rijden. De nacht heeft blijkbaar wonderen gedaan. In plaats van naar het ziekenhuis te rijden, gaan we nu naar Lummen om Ubi te gaan ophalen. Ubi is een border collie van de Venusberg, een speelkameraadje voor Aiki.