Mijn zomeruitdaging

Ik had me voorgenomen om meer te gaan fietsen met de aankoppel handbike. Dat lukt mij immers alleen. Voor de hondjes is het ook leuk dat ze veel meer buiten kunnen. De oudste loopt 3 km per dag mee, dan zet ik haar binnen en ga ik verder met de jongste. Ik zet mijn ondersteuning af en rijd dan ongeveer een gemiddelde van 12 á 13 km/uur normaal.

Ik begon met 10km per week in juni en elke week reed ik 6km extra. Half augustus ben ik ermee gestopt en zat ik aan 100km. Door een slepende rem haalde ik maar 10 km/uur gemiddeld. Mijn autistisch kantje zorgde ervoor dat we net 10 uur gereden hebben over de 100km. Ik heb ook net 100 keer gereden.

Momenteel is de conditie wel redelijk oké, maar… dat kan ik dan wel alleen, maar verder zijn er nog weinig dingen die me zelfstandig lukken. Er is altijd veel hulp bij mij, ik heb veel assistenten en goede vrienden die alles graag zouden willen overnemen, geen probleem, maar ik begin zo hard de zelfstandigheid te missen. De laatste weken is het veel aan het regenen en daardoor verplichtte ik mezelf om vrij lange afstanden te fietsen en zo aan mijn kilometers te geraken. Woensdag zat ik zo na 35 km in het centrum van Willebroek en ik voelde me te moe en moest even aan de kant om te rusten. Ik stopte, at en dronk iets, ging even plassen en stuurde wat berichtjes. Toen ik terug vertrok, was ik blijkbaar nog niet genoeg uitgerust en reed ik scheef van een borduur. Mijn linkerschouder kwakte tegen het asfalt. Het eerste wat ik riep, was: “Fuck, mijn schouder!”. De omstaanders die in de file stonden, zetten me terug recht en een vrouw vroeg aan mij: “What language do you speak?”. Ik antwoordde: “Gewoon Nederlands hoor, maar ik was geschrokken.”. Er stond een ambulance in die file en die vrouw wuifde naar de ambulanciers. Toen de ambulance 2 minuten later naast me stond, zei de bestuurder grappend “Voilà se, we zijn er al, zonder te bellen.”. Dat vond ik best wel grappig en zeker omdat ik al doorhad dat er niets aan de hand was (en aan de schouder ook niets 😜).

Een kwartier later reed ik weer verder maar er was wel een beetje schade aan mijn fiets. Ondertussen is alles opgelost. Ik had twee weken een blauwe schouder, die me eraan herinnerde dat ik veel geluk gehad heb. Met een gebroken sleutelbeen zou ik eek probleem hebben.