Huizenruil 2025
Eerst en vooral: het gaat terug goed met Aiki, zij is volledig hersteld naar haar avontuur. Zie ze maar blinken op de foto.
Deze foto is trouwens genomen om iets anders te tonen: het aankoppelen van mijn brommer gebeurt elektrisch. Dat is echt wel nodig en ideaal voor mij. Maar de kabeltjes zijn het zwakke punt. Door mjn ataxie, maar ook wel door onoplettendheid heb ik al veel dure kabeltjes moeten kopen. Dit punt heb ik nu laten versterken door Joris, met een aluminium cilinder. Het is mooi en goed gedaan. Het lijkt zo uit de winkel te komen. Onder de foto kan je zien hoe het vroeger was.
Ondertussen is ongeveer alles in mijn huis al eens door de handen van Joris gepasseerd, met dank aan mijn eigen koppigheid en zijn goede werkhanden:)
Donderdagmiddag kwamen Els, Dima (haar man) en Pieter eten bij mij. Na het eten reed Pieter met mij naar het huis van Els in Sint-Truiden en liet ik al mijn hebben en houden achter in de handen van lotgenote Els. We zitten ongeveer even ver in het verloop van onze ziekte, dus is het ideaal om een paar dagen van huis te wisselen. De kinesist en verpleging lopen ook door, dus we wisselen echt even van leven. Toegekomen in Sint-Truiden hebben Pieter en ik nog een gezellige dag beleefd tussen de bloesems. Mijn handbike was immers mee, en we mochten gebruikmaken van een elektrische fiets ter plaatse.
Pieter bleef gedurende de nacht en ging daarna werken in een filiaal in Sint-Truiden. Zaterdag kwamen Erwin, Els en Leen toe. In de voormiddag deden we een lange wandeling met de hondjes. Erwin grapte na tien kilometer dat ze bij Aiki tijdens de operatie ook nieuwe batterijen hadden gestoken. Ze bleef maar gaan… Zalig toch!
Leen vertrok terug met haar fietsje naar huis terwijl Erwin en Els de nacht bleven. Die morgen was de laatste wissel daar: Sarah, haar man Tom en hun dochter kwamen nog een dagje door de bloesems fietsen. ’s Avonds vertrok iedereen naar huis, behalve Sarah. Zij bracht me zondagmorgen terug naar huis.
83 kilometer met belachelijk veel hoogtemeters hakten er wel in. Toen ik in de namiddag met Annelies naar het circus ging, viel ik constant in slaap:) ’s Avonds kon ik uitgerust en wel vertrekken naar een bbq aan mijn vishuisje. Kris en Peggy waren daar immers al een hele namiddag aan het kuisen. Een prachtig einde van een paar dagen waarin vriendschap centraal staat.
Dankjewel vriendjes! x
De agenda zat redelijk vol, maar dat heb ik liever zo natuurlijk. Dinsdag en woensdag was Matthias hier. Matthias ken ik van U-Turn.
Matthias is een jongeman die een verkeersongeluk gehad heeft en daardoor in een rolstoel zit en ataxie heeft. We zijn veel gaan fietsen en zijn ondertussen even een vis gaan vangen in de vijver waar Aiki haar haak had opgegeten.
Nu heb ik ze wel thuis gelaten:) Woensdag nam ik de kleine hond mee, en uiteindelijk hebben we 24 kilometer gedaan met een gemiddelde van 14 km/u, haar langste tocht ooit. Uiteindelijk kon ze niet meer, dus een langere tocht zit er niet in.