TrainM

Donderdag en zaterdag stond ik met mijn boeken op de Reva beurs bij de stand van TrainM. Zoals verwacht, was de verkoop geen laaiend succes. Wat me wél opviel is de onbekendheid van TrainM. Daarom even een korte voorstelling gevolgd door mijn eigen ervaringen… Eerst en vooral: Dit schrijf ik ongevraagd en ze betalen mij NIET! (buiten dat ongeveer iedereen die daar werkt FARA steunt door mijn boek te kopen 🙂 )

TrainM is een ultramodern privé revalidatiecentrum in Antwerpen, op vijf minuten van het centraal station. Een enorm oud herenhuis in de Quellinstraat met vier verdiepingen is het decor voor behandelingen die uit de toekomst lijken te komen.

Bij mijn eerste bezoek met Daniëlle viel mijn mond open. Overal staan robots, geavanceerde machines en grote schermen. Een kindje -met zuurstoftekort bij de geboorte- stapte in zo’n robot op de tonen van K3. Het was toen november en er stond een gigantische kerstboom, de kinesisten zijn jong en ze dragen normale kledij (geen witte schorten). Niets daar doet je denken aan beperkt zijn.

Alle oefeningen zijn in spelvorm; je zit in een virtuele wereld, en door jouw bewegingen probeer je een record te behalen, elke keer opnieuw…maar ik dwaal af.

Dus, waarom gingen we kijken?

Ik ben er nog altijd van overtuigd dat er een medicijn zal komen dat mijn aftakeling zal stoppen, daarom wil ik mijn lichaam onderhouden. Maar zeker even belangrijk vind ik levenskwaliteit. Mijn voeten en benen doen dikwijls pijn (door spasmes, spierkrampen,…) ook val ik meer en meer voorover (rompstabiliteit). Die zaken zorgen ervoor dat de goesting om avontuur op te zoeken minder aanwezig is.

Een kine, GertJan, onderzocht mij tijdens ons bezoek en vroeg naar mijn doelstellingen. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat mijn leven nu mooi geregeld is maar dat ik iets wil doen aan mijn koude, witte voeten en dat de slechte rompstabiliteit zorgt dat veel activiteiten minder aangenaam worden.
Hij vroeg mij om op de tafel te gaan liggen. Zelfs zoiets eenvoudig, een transfer, is beangstigend… Ik voelde me ten alle tijde veilig en ook begrepen.

Door wekelijks te stappen in de Locomat zou volgens hem de bloeddoorstroming verbeteren en de spasmes afnemen. Door achteraf in de gym te oefenen, zou mijn stabiliteit moeten toenemen.

Na deze uitleg kwam het prijskaartje, dat bestaat uit 2 delen; het eerste deel is voor het gebruik van de toestellen en het tweede deel gaat naar de begeleidende kinesisten. Ik moest wel even slikken en ook een beetje vloeken. Als ik dit een jaar vroeger had geweten, dan had ik een deel van de opbrengst van het boek kunnen gebruiken. Maar mijn woord is heilig, alle opbrengst gaat naar FARA (bijna €6000 al!). Ik was ondertussen overtuigd, ik moest en zou TrainM een kans geven!

Ik had geld opzij gezet om mijn tuin in te richten…dat spaarpotje zou ik gebruiken,  de vijver zal dus nog even uitblijven. Als ik ook twee jaarlijkse vakanties zou skippen kwam ik er (zelfs zonder droog brood te moeten eten 🙂 )!
Ik tekende voor 60 uur Locomat (45 minuten per sessie). Ik reserveerde voor twee keer per week. Na de Locomat kon ik dan nog een uur in de gym oefenen (gratis).

3/12/18

De eerste keer was ik enorm zenuwachtig. Gelukkig was GertJan er terug bij. Op voorhand hadden ze mij gemaild welke kledij ik best droeg. Ik zat daar dus in mijn dikke, lange jogging met angstzweet tussen mijn billen.
“Ik kan niet stappen of zelfs rechtstaan, ik ga dit noooooooooooooooooooit kunnen”, ging het door mijn hoofd. Zittend in mijn rolstoel deed GertJan mij een harnasje aan. Dat ging redelijk goed, maar echt veilig was dat niet (ik had moeite met naar voor en opzij te buigen). Hij reed me met mijn rolstoel op de loopband en haakte het harnas vast in de machine. Door een druk op een afstandsbediening ging ik van grond. Mijn rolstoel kon weg en de machine sloot zich achter mij. Mijn benen werden elk op vier plaatsen vastgemaakt, en met riempjes werden mijn voeten zo recht mogelijk getrokken. Het volgende moment begon de loopband te draaien en stapten mijn benen zonder dat ik er iets mee te maken had! 1.6 km/u…

Vervolgens lieten ze mij zakken. Dat vond het lichaam geen topidee…Topidee is hier een understatement. Ik werd bleek van de pijn en GertJan liet me de rest van het half uur stappen zwevend boven de loopband. Hij maakte me los en na een koffiepauze -er staan op elke verdieping koffiemachines- bracht de lift ons naar boven.
Daar stond een oude bekende ons op te wachten: Yannick. Wij kennen elkaar door To Walk Again. Ik moest voor een scherm gaan staan waarin een camera verwerkt zit. Door een knap staaltje technologie leek het of ik een keeper was die in de goal stond op één of ander voetbalveld. Ik moest de ballen tegenhouden. Tijdens een volgend spelletje moest ik met mijn armen een kronkel-lijn volgen waarbij ik moest zorgen dat mijn lichaam mooi centraal bleef. De spelletjes bleven maar komen: vliegen, skiën, fruit snijden,… Ik had pas na de sessie door dat ik helemaal leeg was, op. Zo leuk was het geweest.

De treinrit naar huis was een hel. Mijn voeten deden enorm veel pijn. De reden moet ik misschien even uitleggen: door mijn ziekte heb ik ongecontroleerde spiersamentrekkingen, die komen door een reden. De reden in dit geval was de druk die ik kreeg toen ik op de loopband kwam. Ik spande elke spier op. Aangezien er metaal in mijn schoenen zit zorgde dit voor meer pijn, dus verkrampte ik nog meer… om een lang verhaal kort te maken: elke keer dat ik bijna indommelde, raakte ik de grond met mijn ‘doorgetrapte’ voeten, waardoor ik klaarwakker was.

5/12/18

Twee dagen later ging ik terug. Deze keer met Dani en gewapend met normale sportschoenen. Het harnas deden ze aan in de Locomat zelf, waardoor ik me kon tegenhouden…veeeeeeel veiliger!
In de sportschoenen hadden mijn voeten te veel vrijheid, en draaiden ze scheef, ook geen goede oplossing dus!
In de gym werd de training opgesplitst: eerst terug de ‘scherm-spelletjes’ en daarna duwoefeningen met de voeten tegen een plaat in twee delen. Voor de stoel en de plaat is een scherm. Ook hier oefen ik spelenderwijs. Zo moet ik bv met een ziekenwagen door het verkeer rijden. Duwen tegen de plaat is gas geven. Je kan wisselen van baanvak door kracht te zetten met het juiste been.
Thuisgekomen kroop ik gelijk terug in bed…

10/12/18

De derde keer al. Zou ik er aan kunnen wennen? Ik probeerde deze keer met mijn nachtspalken, die zijn vrij zacht en geven ondersteuning tot net onder de knie. Het lukte! Maar stappen en praten gaat voor mij écht niet samen. :). Als ik praat, spannen mijn spieren op en dan stopt de robot omdat ik te hard tegenwerk.
In de gym moest ik de scherm-spelletjes vanuit een normale stoel doen, dat is natuurlijk veel moeilijker, zo zonder op maat gemaakte rugleuning.

…

3/2/19

Soms zorgt de druk nog voor spasmes, het wandelen is nog altijd geen sinecure.

Op het einde van de gym-sessie ben ik voorover gevallen op die voetplaat met een vleeswonde (die gehecht diende te worden) tot gevolg. Die vermoeidheid speelt me écht parten. Er is wel verbetering in zicht: de orthopedische schoenmaker is bezig met hoge schoenen te maken waarin mijn spitsvoet deels verwerkt zit.

…

19/2/19

Ondertussen zijn mijn ‘clownschoenen’ er! Zoals gehoopt gaat stappen er beter mee en ben ik minder moe. De rompstabiliteit is soms geweldig en soms miserabel… Ik weet jammer genoeg totaal niet waarom.

…..

17/4/19

Vandaag een topdag gehad, 1km 400 gestapt en totaal niet moe.

Ik zag net een filmpje op facebook van een vriend in de Locomat… hamaai, meer dan een kilometer tijdens zijn eerste sessie. Zo is het bij de meesten, ik moet weer het buitenbeentje spelen hoor 🙂

…

na 5 maanden dus even een persoonlijke balans:

De positie van mijn voeten is elke keer beter… En de voeten zelf? Die zijn gegaan van koud en wit naar warm en rood. Volgens mijn kiné zijn ze ook veel minder stram.

bekijk mee de evolutie van het stappen!

Wondjes genezen nu veel beter: mijn pedicure sneed per ongeluk te diep toen ze eelt wou verwijderen. Na een week kon je niets meer terugvinden van het ronde wondje!

Tijdens de beurs hebben twee mensen die elkaar niet kennen gezegd dat ik er anders, beter uitzie. Een bevriende lotgenoot vertelde dat ik enorm goed te verstaan was.

Veel van die zaken relativeer ik. Deze winter heb ik elk vrij moment aan de pc gezeten. Trainen was er niet echt bij. Als een valide mens zo leeft, ziet die er ook niet lekker uit hoor 🙂 Na een stresserende winter werd het boek eindelijk gedrukt…de commentaren geven je een goed gevoel! De lente is in het land: terrasjes, bbq, vissen, handbiken…je zou er voor minder beter uitzien en klinken, toch? Dat heb ik elke lente. Maar die warme rechtere voeten, die kan ik toch niet verklaren. Na 5 maanden kan ik zeggen dat ik die vijver nog niet mis :).