B(e)ekan miserie
De laatste tijd ben ik terug veel aan het trainen met mijn fiets en vorige week donderdag moest ik uitwijken voor een auto, geraak met mijn achterwiel naast de baan maar reageer goed en kwam terug vanuit de graskant op de asfalt. Even gebeurde het terug… deze keer zonder auto! ‘k was 2 km van huis en het beste was er al af. Misschien was dat wel de reden. Ik kwam omgekeerd tot stilstand in de gracht. Gelukkig stond die droog en brak het zachte gras mijn val. Ik zag de grap er wel van in en vroeg aan Koen die mee was of hij er een foto van wou trekken. Hij vond dat eerst een rare vraag, maar achteraf zag hij wel in dat het een mooi beeld was met de koetjes op de achtergrond 🙂 .
Omdat hij me niet alleen uit de beek zou krijgen, deed hij een auto stoppen. Ik hoorde een vrouwenstem en dacht direct “die twee gaan mij er nooit uit krijgen”. Dat was gerekend buiten deze krachtpatser. 2 seconden later stond ik terug op mijn 3 wielen op straat. Ik zei nog “wat nen beer” en we namen afscheid met de woorden “mijn krachttraining helpt”. Er was geen schade aan mezelf, het materiaal of de koeien.
De dag erna ging ik vissen in de voormiddag. De mooiste karper van de vijver toonde zich, maar ik wou er niet mee op de foto, omdat ik in de namiddag moest gaan zwemmen bij een vriendin en ik wou niet met een vuile broek toekomen 😅 Daarom ging Mathias ermee op de foto.
Na een zwempartij hadden we een gezellig BBQ met een drankje. Ik was totaal niet dronken, hoogstens een beetje roekelozer. Onderweg naar huis reed ik dan ook sneller dan normaal. In een baan met veel bochten zag ik iemand in zijn tuin werken. Het was een vriend en terwijl ik bedacht of ik ging stoppen of niet, was ik naar hem aan het kijken. Toen ik terug naar de straat keek, kwam de beek heel dichtbij. Ik ging vol in de remmen en begon te slippen. Toen ik tegoei tot stilstand kwam, was het al te laat: ik viel opzij. Omdat de beek zo diep was, ben ik nog eens volledig over mijn nek gedraaid. Zo eindigde ik onderaan de droge beek op mijn wielen. Het eerste wat ik dacht, was “toch niet weeral?!” en eigenlijk ook schaamte. Toen ik naar mijn moeder belde, zei ze: “Je ligt goed zeker?” en op mijn vraag “Waarom denk je dat?” antwoordde ze: “Je klinkt heel duidelijk.”. De adrenaline had zijn werk gedaan blijkbaar. Toen ik op haar aan het wachten was, bedacht ik 1001 mogelijke scenario’s en er was er maar één dat zo goed had kunnen aflopen: het deze… Er had water in de beek kunnen staan, ik had overkop kunnen eindigen, er had een steen of boomstronk kunnen liggen, mijn gsm kon onbereikbaar zijn… Mijn moeder kwam toe met 2 mensen, want alleen zou ze mij er nooit uit krijgen. Ze vroegen aan Pieter, de vriend die in de tuin aan het werken was, of hij mij gezien had. Ik zou immers in een beek liggen vlakbij hem. Ik hoorde hem zeggen “Ah, daar is het gras plat. Hij zal daar wel liggen!”. Uiteindelijk hebben ze mij met 7 uit de beek getrokken en ben ik naar huis gereden. Wel een beetje trager 😄
De moraal van het verhaal is dat ik echt trager moet rijden, maar langs de andere kant begin ik over veel dingen na te denken. Ik ben nu 43 en de levensverwachting met FA is 40. Sterven tijdens een activiteit die me veel plezier geeft, lijkt mij toch wel een mooi vooruitzicht. Maar ik kan nog wel een paar jaar verder, ik ga het ook niet zoeken.